Testimonial

In het werk van Elone Quartel is het soms zoeken naar waar de motivatie van iemand ligt om gezonder te worden. Die motivatie is belangrijk, want het vergroot de kans op slagen. Op deze pagina lees je praktijkvoorbeelden van de zoektocht naar deze motivatie bij de mensen.

In mijn werk is het soms zoeken naar waar de motivatie van iemand ligt om gezonder te worden. Die motivatie is belangrijk, want het vergroot de kans op slagen. Graag deel ik voorbeelden van de zoektocht naar deze motivatie bij de mensen die mij hun verhaal toevertrouwen. Zoals deze over de vrouw van bijna 50 die mijn spreekkamer binnenliep.

Zuchtend stapt ze  binnen. Ze heeft haar uiterlijk niet verzorgd en draagt een wijd hemd dat haar forse buik niet kan verhullen. Haar eerste zin bij binnenkomst: “Door corona is m’n suiker super ontregeld en ik moet nu naar u toe van de dokter.”

Ze vertelt mij  over haar pogingen om af te vallen. Het is een verhaal van afvallen, weer aankomen, afvallen, etc. Ze somt op welke diëten zij al heeft gevolgd en meldt daarbij: ”Ik ga niet naar een diëtiste hoor, ze kunnen me niets nieuws meer vertellen!” Als ik wat verder doorvraag, komt ook het achterliggende verhaal naar boven. De vrouw heeft veel stress, omdat zij naast haar drukke baan ook mantelzorger is. Haar echtgenoot is ziek en haar kinderen hebben problemen. Ze slaapt slecht, ze ligt veel wakker en haar hoofd blijft malen.

Ik spreek met haar af, dat we naar twee dingen gaan kijken: 1. afvallen, zodat haar suiker weer wat op orde komt en 2. beter slapen, zodat ze al haar zorgen om ouders en kinderen weer beter aankan. Dit heeft als bijvangst dat het afvallen beter zal lukken. Dat vindt ze een goed plan.

Als ik probeer te achterhalen wat de dame het meest motiveert om af te vallen, vertelt ze dat ze binnenkort 25 jaar getrouwd is en heel graag hetzelfde gewicht wil hebben als toen ze trouwde. Dat betekent veel kilo’s eraf, maar daar gaat ze voor.

Rest nog de vraag hoe ze dat gaat doen. Ze geeft duidelijk aan dat ze niets wil doen aan haar voeding en niet naar de diëtiste wil. Ze houdt ook niet van bewegen, zeker niet in groepen. Omdat ze een eigen bedrijf heeft en veel werkt, kan ze niet zomaar elke week op een vaste tijd sporten. Kortom, ze weet goed wat ze niet wil, maar nu moet ik nog ontdekken wat ze wel wil doen om af te vallen en gezonder te worden. We komen samen uit op een personal coach, die haar gaat helpen met oefeningen/bewegen om zo op haar streefgewicht van 80 kilo uit te komen. Dit kan ze thuis oppakken.

En dan het slapen. Ik doe haar twee suggestiesom uit te proberen: een boekje met slaaptips (wat meer praktisch gericht) en twee links naar slaapmeditaties.

Ze zegt dat ze het gaat uitproberen en we spreken af dat ik haar over drie weken even bel om te vragen hoe het gaat en of er een vervolgafspraak nodig is.

Mevrouw ging vol vertrouwen de deur uit en ik deelde dat gevoel.

Mensen uit verschillende culturen kloppen bij me aan in het leefstijlspreekuur. Soms komen ze alleen, soms met iemand die helpt vertalen of die helpt het verhaal te doen.

Op een dinsdagochtend komt Mw. K. samen met haar zwager mijn spreekkamer binnen. Hij komt om te tolken denk ik dan nog, want Mw. spreekt slecht Nederlands. Al snel blijkt dat Hr. zelf ook een eigen verhaal heeft en eigenlijk ook een luisterend oor vraagt.

Wat volgt is een schrijnend verhaal van twee mensen, die verliezen hebben geleden door Covid. Twee broers (één ervan de echtgenoot van Mw. K) komen in het ziekenhuis, op de I.C. De één redt het maar de echtgenoot van Mw. K overlijdt.

Mw. is sindsdien volledig van slag, in de rouw, heeft nachtmerries, slaapt heel weinig, hoort stemmen etc. Mw. heeft de zorg voor 4 kinderen, er is veel onzekerheid over het inkomen nu haar echtgenoot er niet meer is. Haar zwager probeert de financiën uit te zoeken, maar overziet het niet helemaal.

Hr. K. is ook aangedaan tijdens het gesprek, hij verloor een broer vertelt hij huilend. Zelf had hij al hulp via Indigo en daar wordt hij momenteel begeleidt maar hij maakt zich grote zorgen om zijn schoonzus, hoe nu alles moet. Kan ik niet een hulpverlener voor haar vinden, wel graag een vrouw, wel graag Turks sprekend, wel graag snel.

Ik geef aan dat ik op zoek ga naar de juiste hulp en ik geef aan de Hr. het nummer van de Sociale Poort, zij kunnen meekijken of Mw. de juiste financiële ondersteuning krijgt nu ze weduwe is geworden.

Na veel rondbellen kom ik uiteindelijk terecht bij een hulpverlener die Mw. kan helpen en waar ze sneller terecht kan dan de andere kanalen die ik al had uitgeprobeerd.

Volgende maand bel ik haar even op om te vragen of alles is gegaan zoals ik had afgesproken en hoe het met haar gaat. Dit keer is de speld in de hooiberg gevonden gelukkig.

Een mevrouw van 65 jaar, gestuurd door POH-GGZ, klopt op een dinsdag bij me aan.

‘Alles is teveel’ zegt ze bij mijn vraag waarom ze bij mij komt. Wat volgt is een heel verhaal met een opeenstapeling van problemen: fybromyalgie, ischias, veel pijnklachten, sinds 2 jaar werkloos, gescheiden, eenzaam en ‘veel gedoe’ met het WMO-loket in verband met het aanvragen van een taxipas wat niet lukt.

Langzaam ontstaat er een beeld en een vraag van haar aan mij. Haar eerste vraag is een maatje; weer wat gezelligheid. Verder wil ze heel graag iemand die meekijkt/schrijft aan bezwaarschrift richting de sociale poort. Ik wil alvast samen met haar op de computer kijken hoe we dit kunnen regelen. Zij geeft aan niets met computers te doen, ze heeft ook geen e-mailadres. Als ik wat doorvraag geeft ze aan niet goed te kunnen lezen, schrijven. Dit zorgt voor heel veel stress omdat ze de brieven niet goed kan lezen, bezwaarschriften niet kan schrijven en ze angstig is dat ze instanties te woord moet staan omdat die ALTIJD werken met formulieren, brieven, computers.

Ik spreek met haar af dat Mozaiek contact met haar opneemt om te kijken of er een maatje is die samen met haar dingen gaat ondernemen. Mozaiek stuurt ook een man die haar helpt met het bezwaarschrift.

Omdat formulieren, procedures een terugkerend probleem zijn en de stress niet zomaar weg is besluiten we maatschappelijk werk in te schakelen. Via een keukentafelgesprek bij de sociale poort, waar ik eenmalig bij aansluit om mevrouw bij te staan, is het nu geregeld dat ze een vast aanspreekpunt heeft die luistert naar haar verhaal en die meeleest en mee organiseert.

Laaggeletterd zijn, wat een stress!

P.s.
Heb je iemand in je spreekkamer die laaggeletterd is: Je kunt mensen verwijzen naar het Leerhuis. Op dinsdagmiddag in de bibliotheek, Op maandagochtend in het Clubhuis

Een vrouw van een jaar of 40, twee kleine kinderen en recent gescheiden, maar nog midden in de afwikkeling ervan. Ze zit tegenover me en ze loopt over, over in zorgen hoe alles moet, zorgen om baan, haar kinderen, ze heeft geen netwerk, gebroken nachten. Alles is teveel.

Ik laat haar haar verhaal doen, een hele stroom van woorden en tranen. We kijken naar de prioriteiten, haar grootste wensen. Eerst de scheiding verder afhandelen en zorgen dat ze meer kan gaan werken, dat heeft voorrang in het eerste gesprek. We maken een taakverdeling: ik zoek informatie over  de stappen bij scheiding en zoek een mediator. Zij maakt een afspraak bij de kamer van koophandel om een eerste stap te zetten richting eigen bedrijf, iets wat ze al lang wil en wat haar helpt om zelfstandig voor haar kinderen te zorgen. De taakverdeling helpt haar omdat ze dan het idee heeft dat ze niet alles alleen hoeft te doen.

Het tweede gesprek gaan we in op haar wens naar mensen om haar heen, een steunend netwerk. Ze heeft weinig vrienden, haar ouders wonen in het buitenland, de kinderen hebben eigenlijk geen opa’s, oma’s. Ook hier zetten we wat lijnen uit: Humanitas heeft het project Home-Start, zij bieden opvoedondersteuning, een maatje in gezinnen waar dat nodig is. Zij gaan in gesprek met Mw. voor hulp, back-up, een luisterend oor. Ik bel ook een mevrouw die ik eerder dit jaar in het spreekuur had, een gepensioneerde leerkracht basisonderwijs, die zich wat eenzaam voelt, pas in Tiel woont en graag weer wat met kinderen doet. Ik koppel hen aan elkaar onder het mom van oppas-oma; winst aan twee kanten.

Deze kleine stappen helpen haar om weer wat basis te voelen en een klein beetje adempauze te ervaren. Mooi!